6.3.11

Gözyaşı...


Canı çok kolay yanar insanın.
Acı veren şeyleri değiştirmek ister,
O anı yaşamamış olmak ister,
Ama değiştirme gücü yoktur.
İşte o anı çok iyi hatırlamalı,
Acıları sonuna kadar yaşamalı,
Kendini dinleyip, tepkilerini ölçüp, öğrenmeli
Sonra bütün içindekini dökmeli,
Bağırmalı, etrafı dağıtmalı.
Ağlamalı insan sonra, utanmadan, bağıra bağıra, yorulana kadar.
İşte o an acısını ağlarken insan,
Gözyaşları tuzlu değildir, acıdır.

2 yorum:

  1. Gözyaşları, acının ümitsizliğe dönüşmesini engeller.
    Özdemir Asaf

    YanıtlaSil
  2. AK, KARA ve BEN;

    Seçim yapabilme gücü sanki bendeymiş gibi davranma,
    Hiçbir şey tamamen iyi ya da tamamen kötü değil...
    Önemli olan soru, sonbaharın bu gri tonlarına alışık mı gözlerim?
    Şeytan diyor ki bas git dokunduğun tüm hayatlardan,
    Ama düşününce, olduğum yerde kalarak ve bariz olanı seçmeyerek,
    Sırat köprüsünde cambazlığa soyunmuş şeytan ben değil miyim?
    Gün gelip gözlerimin önündeki sisin kalkacağını umuyorum.
    Nihayet o sonsuz gri çamurun içerisinden
    AK ‘la KARA arasına elimi uzatıp istediğimi alacağımı sanıyorum.
    O gün gelene kadar aklımı başımdan alacak bir bilmecem var kendime
    AK olana hiçbir zaman KARA çalınmaz mı?
    KARA olan bir daha hiçbir zaman AK ’lanmaz mı?
    Ya herşey gerçekte griyse ve bu sis hiçbir zaman kalkmayacaksa
    O zaman; Gözlerim "ak"sın, yüreğim "kara"rsın,
    "Ben"liğim bir an olsun huzur bulsun...

    meçhulokuyucu

    YanıtlaSil