Her insanın “ileride şunu yapmak istiyorum, böyle olmak istiyorum” dediği bir hedefi vardır. Bu hedefe ulaşmak için de kendi çapımızda yaptığımız ufak planlarla bir adım daha yaklaşırız o uzun yolun sonundaki hedefe. Günümüzde planlardan kaçmak neredeyse imkansızdır. Spontane yaşamayı seçen yok mudur? Vardır tabi ki. Ama nereye kadar devam edebilir bu acımasız dünyada öyle yaşamaya. Yada devam etti diyelim bir sonuca varmış olmayacak ki asla. Her şeyin sonunda geriye bakıp “ben ne yaptım şimdiye kadar?” diye soracak kendine ve pişman olacak. En umursamaz görünen insanın bile yalnız kaldığında kendine bu soruyu sorduğuna eminim. Kendi kendine iç hesaplaşma yaşadığına eminim.
Kendime dönüp bakıyorum şimdi. Uzun vadede ulaşmak istediğim sonuç için kısa kısa planlar yaparım kendimce. Bu planlara uyarım uymasına ama nasılsa daha çok zamanım var diye boşladığımda olur. Bu huyumdan nefret ediyorum işte. Biliyorum ben kendimi çünkü eğer şu an bir şeyler yapmazsam çok pişman olacağım, sinirleneceğim kendime. Ben istediğim şeye ulaşamadığımda büyük hayal kırıklığına uğrayan biriyim. Sinirli, mızmız, gıcık birine dönüşürüm (etrafımda olmak istemezsiniz inanın bana). Dikkatli ve düzenli olmam lazım farkındayım. Farkında olmakta bir şeydir değil mi?!
Hayatımız hep bir yere yetişmek için, bir şey yetiştirmek için koşturarak geçiyor. Planlara uyum sağlamak için bir taraflarımızı yırtıyoruz. Ama sonuçta tek önemli olan şey “hep olmak istediğim yerde miyim değil miyim?” sorusuna tatmin edici cevap verebilmek. Ben gönül rahatlığıyla cevap vermek istiyorum bu soruya. Aynaya baktığımda gördüğüm” ben”den mutlu olmak istiyorum, tatmin olmak istiyorum…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder